KING : Chapter 28 - CUT SCENE
-28-
CUT SCENE
“อา... คุณพัค ยื่นลิ้นมาหน่อย ผมกินไม่ถนัด”
เหมือนถูกควบคุม จินยองทำตามที่แจบอมขออย่างว่าง่าย ปากบางของอีกฝ่ายเข้าโจมตีต่อเนื่องจนความเสียวซ่านวิ่งผ่านไปทั่วร่าง ดูเหมือนคนนำทางจะรู้ดี เพราะในตอนนั้นเองที่เสื้อเชิ้ตของจินยองถูกกระชากออกจนเกิดรอยบาดที่ผิวเป็นทางยาว คนเจ็บไม่ถือสาเมื่อไม่เห็นเลือด กลับยิ่งโหมอารมณ์รุนแรงขึ้นด้วยกันทำกับอีกฝ่ายอย่างที่ตัวเองโดนบ้าง แจบอมถูกเปลื้องเสื้อนอนด้วยความเต็มใจแม้ปากจะยังคงประกบติด ยิ่งจูบหนักหน่วงเท่าไหร่ ก็ดูเหมือนว่าจินยองจะยิ่งรัดคอเขาแน่นเท่านั้น
ฮืม ปากยังอร่อยเหมือนเดิมจนอยากจะจูบไปทั้งคืน อร่อยจนลืมไปเลยว่ามันมีอะไรที่อร่อยยิ่งกว่ารออยู่
แจบอมไล่มือต่อไปทางด้านหลัง จับถูกลูกพีชแน่นหนันก่อนจะยกขาข้างหนึ่งของคุณพัคพาดเอวของตนและขยับตัวเข้าบดเบียด ใบหน้าหล่อเหลาของสายลับหนุ่มลากผ่านแนวกรามมาจนถึงซอกคอเนียน เขาบดริมฝีปากใส่ ดูดเม้มและกัดจนขึ้นรอยทำเอาจินยองร้องเสียงดัง
“อะ แจบอม!”
“ผมคิดถึงคุณชะมัด ตอนนั้นคุณโดนยา... จำได้หรือเปล่าว่าตัวเองฮอตแค่ไหน” ถามทั้งที่ปากยังคงไล้เลีย แจบอมลากมันผ่านไหปลาร้าลงมาบรรจบที่เนินอกแกร่งของคุณพัค กัดยอดอกจนอีกฝ่ายตัวแอ่น ต้องเพิ่มแรงทึ้งผมระบายความปวดที่จู่โจมแก่นกาย
“ทำเลยได้หรือเปล่า” เสียงนุ่มๆของจินยองขาดห้วงขณะปล่อยให้คนชำนาญกว่าจัดการกางเกง เจ้าลูกชายตัวดีของเขาดีดผึงออกมาปะทะกับมือใหญ่ของแจบอมทันทีที่เป็นอิสระจากอาภรณ์ตัวใน ยามถูกลูบไล้และรูดรั้งไปมาจินยองเหมือนจะขาดใจ เขาหอบหายใจแฮ่กทั้งที่หลังยังพิงประตูบานโต
“จริงๆหมอบอกว่าอย่าเพิ่งออกกำลังกายหนักๆจนทำให้หัวใจเต้นแรงเกินลิมิตที่กำหนด แต่ผมว่าลองดูก็ไม่เสียหาย ตายคาอกคุณก็เป็นเกียรติกับตัวผมแล้ว” พูดพร้อมยิ้มร้าย ก่อนเริ่มต้นดูดกลืนส่วนร้อนระอุของจินยองไว้พลางใช้มือช่วย คนที่ยืนแทบเข่าอ่อน เคลิ้มไปกับการบริการชั้นยอด นี่เป็นครั้งที่สองที่เขาจะสุขสมด้วยปากของสายลับอิม จินยองตัวอ่อนเมื่อได้ปลดปล่อยความอัดอั้นออกมาจนเลอะเต็มมุมปากอีกฝ่าย ท่าแลบลิ้นเลียคราบน้ำรักที่แจบอมกำลังทำให้เห็นทำเอาจินยองเม้มปากแน่น เขาขยับจะช่วยอีกฝ่ายบ้างแต่ช้าเกินการณ์ ร่างของจินยองถูกพลิกให้หันหน้าเข้าหาประตูพร้อมกับแจบอมกลับมายืนซ้อนหลังเสียก่อน
“นะ... นายยัง...”
“ไม่เป็นไร ผมรอปล่อยใส่คุณทีเดียวก็ได้” คนตัวหนากว่ากระซิบทางด้านหลังพร้อมไล่เลียต้นคอหอมรื่น แจบอมเล้าโลมผิวขาวๆของคุณพัคด้วยปากตัวเองอีกครั้งจนคนด้านหน้าแอ่นสะโพกเปลือยเข้าหา มือขวาของแจบอมบีบก้นกลมหนักๆพร้อมกับกดเข้าช่องทางด้านหลังช้าๆ
จินยองครางเสียงดังโดยไม่สนใจอีกต่อไปว่าจะมีการ์ดคนใดยืนเฝ้าอยู่หน้าประตูอีกด้าน เขาอึดอัดไปหมด ดูเหมือนว่าทางรักด้านหลังจะคับแคบเกินไปจนแจบอมต้องค่อยๆคว้านเปิดช่องทางทีละนิ้ว โพรงด้านในตัวคุณพัคตอบรับการระรานเป็นจังหวะ บีบจนแจบอมเริ่มปวดนิ้วแต่ถึงอย่างนั้นคนช่างมานะก็ไม่คิดจะหยุด
“อย่าเกร็งสิครับคนดี” ปลอบคนที่เริ่มน้ำตาซึมด้วยความเจ็บ แต่กระนั้นความกระหายในรักยังคงเป็นพิษ จินยองกัดปากตัวเองแน่น บดเบียดตัวเข้าหามือแข็งแรงไม่ยอมแพ้จนแจบอมซู้ดปาก
แม่งเอ๊ย! รู้งี้วันนั้นไม่ใช่ยาก็ดีหรอก คุณพัคโซฮอตจนอยากจับอัดกระแทกประตูตอนนี้!
ใช้เวลาระยะใหญ่ในการเตรียมความพร้อมให้ร่างกายของอีกฝ่าย แม้จะอยู่ในห้องที่ถูกปรับอุณหภูมิจนต่ำ แต่ไอร้อนจากตัวของกันและกันกลับกลั่นเม็ดเหงื่อออกมาฉาบผิว กลิ่นฟีโรโมนหอมอวลไปทั่วยิ่งดึงให้คนทั้งคู่ขาดสติ แจบอมถอดกางเกงตัวเองออกบ้างจนตอนนี้ร่างกายของทั้งเขาและคุณพัคไร้อาภรณ์ห่มเนื้อ หน้าของจินยองถูกมือใหญ่กดจนแก้มบี้กับประตูพร้อมกับสัมผัสถึงความแข็งขืนของอะไรบางอยู่ที่จ่ออยู่บริเวณปากทางรัก
แจบอมยังสนุกกับการสร้างรอยสีเข้มบนผิวละเอียด รู้ดีว่าทำให้คนข้างหน้าหงุดหงิดแต่ก็ยังอยากแกล้ง จินยองถองข้อศอกใส่ พยายามหันกลับ แต่ยิ่งดื้อเขาก็ยิ่งถูกคมฟันจากคนตัวโตกว่ารังแกจนเลือดซิบ เสียงร้องจากคุณพัคทำให้อารมณ์พุ่งทะยานจนแจบอมปวดหนึบไปทั่งแก่น เขาเลิกหยอกลาดไหล่นั่นแล้วกลับมาสนใจก้นนุ่มมืออีกครั้ง
“อือ... ใส่เข้ามาสักที” คล้ายเร่งเร้าแต่กลับใช้เสียงอ่อนละมุน ท่าทางออดอ้อนขัดกับบุคลิกทำให้คนเจ้าเล่ห์สติหลุด จับตัวตนจ่อเข้าช่องทางด้านหลังและไล้วนจนจินยองร้องด่า “ไอ้บ้าเอ๊ย! ลีลาจังวะ!”
“ดุขนาดนี้ เป็นเมียหรือหมาวะ ห้ะ!” แจบอมสบถคืนบ้าง เริ่มรู้สึกอยากเล่นกับเด็กก้าวร้าว เขาส่งมือที่ว่างเข้าไปบีบคอจินยองไม่มห้แผลงฤทธิ์ ก่อนจะกดตัวตนเข้าหาอีกฝ่ายรวดเดียวไม่ต่อเวลาใดๆอีก
จินยองร้องเสียงหลง หายใจติดขัดเมื่อความอึดอัดเข้าจู่โจมพรวดเดียว แจบอมไม่ยอมออมแรงอัดเลย เขาถูกกระแทกเอาๆจนบานประตูสั่น เสียงเคาะเรียกจากบอดี้การ์ดซึ่งอยู่ภายนอกทำให้ความตื่นเต้นเกาะกุมใจจนแกนกายของจินยองตื่นตัวอีกครั้ง แจบอมรู้ มือที่ว่างจึงอ้อมหน้ามาช่วยชักรูด พลางกระซิบข้างหู
“โดนเอาแบบนี้สะใจดีไหม ถ้ายังดื้อ... ผมจะเปิดประตู”
“อะ... ไอ้เวร” แม้ปากจะบิดเบี้ยวเพราะถูกกดหน้าอัดประตูแต่จินยองก็ยังส่งเสียงลอดฟันมาด่า อยากจะขอคืนคำบอกรักเมื่อครู่แล้วต่อยไอ้คนกวนประสาทให้จบๆกันไปแต่ติดที่กำลังถูกโจมตีจนหัวสั่นหัวคลอน แจบอมหัวเราะหึขณะฟังคำเรียกจากไอ้พวกซื่อบื้อข้างนอก
“นายใหญ่! เป็นอะไรไหมครับ... นายใหญ่!”
จินยองกัดปาก พยายามกลั้นเสียงแต่แจบอมไม่ปรานีเขาเลย มือร้ายกาจนั่นบีบวนอยู่ส่วนหัวของแกนลำโตราวกับพยายามเค้นของเหลวภายในออกมาอีกครั้ง เสียงเรียกยังคงดังต่อเนื่องเมื่อไม่พบการตอบรับจากเจ้านายภายในห้อง
“นายใหญ่... ให้ผมเปิดเข้าไป...”
“มะ ไม่ ไม่ต้องเข้ามา!” เจ้าของห้องตะโกนกลับสุดเสียงแม้จะละล่ำละลัก แจบอมไม่ยอมหยุดง่ายๆ กลับแกล้งตอกร่างของจินยองแรงๆจนกระแทกกับประตูทำให้เกิดเสียงโครมครามเมื่อบานกับขอบกระทบกัน เดือดร้อนเจ้านายใหญ่ต้องย้ำกับคนข้างนอกให้แน่ใจ “ฉันมะ ไม่เป็นระ... ไม่เป็นไร...”
“ร้องขนาดนี้ ไม่เป็นจริงเหรอครับคุณพัค” อิมแจบอมหรี่ตา ลดจังหวะการเคลื่อนสะโพกให้ช้าลงแต่หนักแน่นมากขึ้น จินยองกัดปากจนเริ่มได้กลิ่นคาวเลือดคลุ้ง แจบอมสัมผัสได้ จากที่บีบคอจึงเลื่อนมาหาปาก สอดนิ้วทั้งสี่เข้าหาให้จินยองเลียและกัดมันแทน
อย่างน้อยเขาก็อยากกินน้ำลายของคุณพัคมากกว่าเลือดของเจ้าตัวน่ะนะ...
แจบอมค่อยๆเคลื่อนเข้าหาเมื่อรู้สึกว่าแรงตอดรัดจากภายในโพรงนุ่มเริ่มบีบตัวถี่กระชั้น เขาถอดถอนตัวสุดและใส่เข้าไปสุดทางอย่างแรง ทำซ้ำเช่นนั้นราวสี่ห้าครั้งคนที่เคยยืนแอ่นตรงหน้าก็เกร็งกระตุกพร้อมกับปล่อยน้ำออกมาเต็มมือหนาอีกครั้ง แจบอมสูดกลิ่นเฉพาะตัวที่ปะปนกับเหงื่อของจินยองเป็นทางยาว ก่อนจะรวบพลังอัดใส่อีกสามสี่ที ไม่นานเขาก็ชักตัวตนออก ตบเจ้าลูกชายตัวร้ายลงกับก้นของจินยองและปล่อยชีวิตนับล้านลงบนลูกพีชผลงามระลอกใหญ่
ร่างหนาฟุบเข้าหาแผ่นหลังของจินยองที่ยังคงหอบหายใจ แจบอมหมดแรงจนขยับตัวไม่ไหว ได้แต่สารภาพเสียงอ่อนผิดกับคนไฟแรงเมื่อครู่ราวกับเป็นคนละคน
“หัวใจผมเต้นแรงมาก เจ็บไปหมดเลยคุณพัค...”
กลับไปอ่านคลิก
v
v
v
v
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น